minęło już kilkaset godzin i pewnie kilka tysięcy minut.
słońce nadal świeci i ptaki nadal śpiewają.
każdy kolejny dzień wygląda tak samo,
z nami czy bez nas.
nikt nie wie o czym myśleliśmy długimi nocami,
i kiedy nasz śmiech zamienialiśmy w płacz.
po naszym smutku nie pozostaje już nic
my pozostawiamy go jedynie po sobie.

Czas....
 On zmienia wskazówki naszej rzeczywistości
Ile potrzeba go by zrozumieć, a ile by zapomnieć...


Wszystko jak film...
Życie poukładane z obrazów i dźwięków,
Nic z tego nie tworzy logicznej całości.
Niezrozumiały sens wypływa z każdego kształtu.
Nie ma czerni i bieli
Wszechogarniająca, nieskończona szarość...
Dzień miesza się z nocą...zamazują się kontury.
Światło drażni moje oczy przechodząc wprost do skroni,
Wywołując uczucie nicości i niezrozumienia.


Pustka wisi w powietrzu, czuje jej smak...


Dzieciństwo niesie ze sobą tą błogość, 
której już nigdy nie zaznamy.
Pozostał tylko lęk dnia codziennego, ironicznie pomagający nam żyć.

koniec lata.
zimne powietrze, które
gasi beztroskę letnich nocy.
to dobry czas.
labirynt nowych postanowień.


unoszona przez ciepłe powietrze
teraz schodzę na zmarzniętą ziemię.
nie upadam. delikatnie stawiam stopy
ku nowemu.

zaszywam się w otchłani błękitu...


bez marzeń
bez rozumu
bez duszy
bez pragnień
bez wspomnień
bez smutku....